Jeansy męskie i damskie – ciekawostki o jeansach, o których nie miałeś pojęcia

Jeansy męskie i damskie – ciekawostki o jeansach, o których nie miałeś pojęcia

Jeansy męskie i damskie – ciekawostki o jeansach, o których nie miałeś pojęcia

Wiesz do czego służy kieszonka w jeansach i skąd pochodzą spodnie jeansowe? Nie dziwisz się, widząc metalowe nity na dżinsach? Wydaje ci się, że jeansy nie mają przed tobą tajemnic? A jednak wciąż mogą kryć kilka ciekawostek, o których nie masz pojęcia. Zebraliśmy tu część z tych najbardziej interesujących i zadziwiających faktów o spodniach z dżinsu. Oto ich krótkie zestawienie.

Ciekawostki o jeansach

Zanim przeczytasz zebrane przez nas ciekawostki o dżinsach, polecamy nasz wcześniejszy tekst, w którym opisujemy wspomniane we wstępie sekrety jeansów. Niektóre fakty w obu artykułach mogą się powtarzać, ale dzięki temu łatwiej ci będzie je zapamiętać. Część kwestii tu wspomnianych opisujemy tam dokładniej. O innych piszemy tylko w tym materiale.

Jeansy-z-paskiem.jpg

Pochodzenie jeansów

  1. Uznaje się, że współczesne spodnie jeansowe stworzyli Jacob Davis i Levi Strauss, założyciele fabryki jeansów i twórcy marki Levi’s. Za symboliczny moment powstania dżinsów można uznać dzień uzyskania patentu na usprawnienie mocowania kieszeni 20 maja w 1873 roku.

  2. Jeansy przez długi czas były ubraniem robotniczym. Arystokracja i bardziej zamożni stronili od nich. Ponoć Levi Strauss, choć posiadał ich fabrykę i produkował jeansy przez ponad ćwierć wieku, to nigdy ich na siebie nie założył. Z czasem jeansy stały się jednak modnym i powszechnie akceptowanym ubraniem codziennym.

  3. Zanim materiał dżinsowy zaczął być wykorzystywany do produkcji spodni w USA, wytwarzano z niego odzież innego rodzaju w Europie. Korzystali z niej robotnicy portowi i marynarze w Genui, m.in. z floty wojennej Republiki Genui. Były to między innymi okrycia wierzchnie i ubrania robocze. Denim stosowano także na płótna namiotowe. Tradycyjna suknia genueńskich kobiet była wytwarzana z dżinsu. Na przełomie XVIII i XIX wieku w Genui część francuskiej armii, którą dowodził André Masséna, została wyposażona w uniformy z genueńskiego jeansu.

  4. W Indiach w siedemnastym wieku biedniejsza część społeczeństwa nosiła szorstką odzież z materiału przypominającego dżins. Była ona eksportowana do Wielkiej Brytanii i nosiła nazwę dungaree. W języku angielskim nazwa jest używana do dziś i rozumie się przez nią jeansowe ogrodniczki. Nie jest do końca jasne, czy tradycyjne dungaree można uznać za prekursora denimu.

  5. Jeans wywodzi swą nazwę od włoskiej Genui i frazy bleu de Genes. Tak nazywano tę niebieską tkaninę z Genui. Odczytanie francuskiego Genes z angielskim akcentem wymawiano jak dżins, co po pewnym czasie powszechnie się przyjęło na określenie materiału. Z kolei denim ma pochodzić od de Nîmes. W tym wypadku chodzi o francuskie miasto Nîmes, a wspomniana fraza z czasem zlała się w jedno słowo: denim. Warto podkreślić, że dżins i denim to dziś synonimy, a francuski denim i włoski dżins różniły się jakością i splotem.

Odcienie-jeansow.jpg

Produkcja dżinsów

  1. Pierwotnie tkanina jeansowa produkowana była z jedwabiu i wełny. Dżins z bawełny zaczęto produkować dopiero po rozpropagowaniu materiału w USA. Do produkcji jednych spodni jeansowych potrzeba jednego kilograma bawełny.

  2. Przez stulecia do produkcji dżinsowego materiału w Europie wykorzystywano indygo sprowadzane z Indii. Barwnik wytwarzano z liści indygowca barwierskiego. Zmieniło się to dopiero w drugiej połowie XIX wieku, wraz z wynalezieniem w Niemczech chemicznej syntezy błękitu indygowego. Samo indygo to jeden z najstarszych znanych barwników. Wykorzystywano je już 4 tys. lat przed naszą erą. Ponoć indygo w przypadku amerykańskich spodni zostało wybrane na barwnik ze względów praktycznych, gdyż dobrze maskowało pył i brud na ubraniu.

  3. W XIX wieku kupowano spodnie Levi’s nawet o 3 cale dłuższe niż wynikało to z potrzeb rozmiarowych. Wszystko przez to, że materiał dżinsowy kurczył się w praniu. Zanim to się jednak stało, kupujący podwijali nogawki, czasem wykorzystując je do trzymania w nich np. tytoniu. Levi’s wprowadził spodnie poddane dekatyzacji (proces obkurczania i stabilizacji włókien) dopiero w 1962 r. W tym czasie tego rodzaju spodnie oferowały już konkurencyjne marki Lee i Wrangler.

  4. Jeansy są przeciętnie wykonywane z 15 fragmentów materiału i mają zazwyczaj 5 kieszeni. Najpierw te fragmenty są zszywane, a dopiero potem wszywane są inne elementy, takie jak nity, guziki i zamki błyskawiczne.

  5. W PRL polskie jeansy powstawały już w latach 50. W Koszalinie założono fabrykę produkującą tego rodzaju ubranie. Później dołączyła do niej fabryka w Szczecinie i inne zakłady.

  6. Jeansy męskie od zawsze miały suwak z przodu, ale jeansy damskie przez pewien czas miały umieszczony suwak z boku.

  7. Szlufki, czyli te elementy dżinsów, które utrzymują pas w miejscu, pojawiły się w Levi’sach w 1922 r.

zlozone-jeasy.jpg

Cechy charakterystyczne dżinsów

  1. Kieszonka w jeansach została wymyślona przez Leviego Straussa, który uznał, że będzie to doskonałe rozwiązanie dla kowbojów i farmerów noszących zegarki na łańcuszku. Stąd jej angielska nazwa watch pocket. Wcześniej musieli oni chować je na przykład w kieszeni w kamizelce, ale w tym miejscu łatwiej je było zniszczyć. Strauss uznał, że w kieszonce przy pasku zegarek będzie bezpieczniejszy i tak rzeczywiście było, biorąc pod uwagę, że pomysł się przyjął. Dziś w dżinsach kieszonka nadal występuje, choć utraciła swą pierwotną rolę.

  2. Metalowe nity były pomysłem Jacoba Davisa. Miało to na celu wzmocnienie szwów, zwłaszcza w obrębie kieszonek, które zbyt szybko się odpruwały. Davisa nie było stać na opłacenie patentu, ale znalazł inwestora w osobie Leviego Straussa. Rozwiązanie się przyjęło, a założona przez obu mężczyzn firma stała się jednym z największych producentów jeansów. Mimo że techniki produkcji spodni jeansowych rozwinęły się, a nity przestały być potrzebne, to i tak wciąż są na nich mocowane. Dziś pełnią jednak rolę raczej ozdobną.

  3. W spodniach Levi’s wykorzystywane jest podwójne, pomarańczowe obszycie. Pojawiło się ono dlatego, że Jacob Davis chciał wyróżnić spodnie jeansowe marki spośród produktów konkurencji.

  4. W dżinsach wielu marek można znaleźć na zamku błyskawicznym napis YKK. Skrót ten wskazuje na nazwę producenta zamka, Yoshida Kōgyō Kabushiki-gaisha. To japoński producent, który zdominował ten biznes. Nawet 90% zamków na rynku ma pochodzić z tej firmy. Trudno się temu dziwić, biorąc pod uwagę, że YKK ma ponad 200 fabryk w ponad 70 krajach na całym świecie, a w samej tylko fabryce w stanie Georgia w USA dzienna produkcja to 7 milionów zamków. Jeśli na suwaku jest inny napis, oznacza to, że musiał on zostać wyprodukowany przez inną firmę, taką jak na przykład SBS.

suwak-w-jeansach.jpg

Dżinsowa moda

  1. Można wyróżnić kilka fal wzrostu popularności dżinsów w USA i na świecie od momentu ich powstania. Pierwsza z nich to okres wprowadzenia produkty na rynek i początki firmy Levi’s. Kolejny boom na jeansy przyszedł w latach 20 i 30 XX wieku, kiedy spodnie tego rodzaju upowszechniły się nie tylko na zachodzie USA, ale i trafiły na wschodnim wybrzeżu, wraz z migrującymi robotnikami. Kolejna fala to druga wojna światowa, w czasie której spodnie jeansowe zostały rozpropagowane na całym świecie, co było efektem użytkowania tego rodzaju ubrania przez amerykańskich żołnierzy po służbie (mundury były wykonane z innych materiałów). Kolejny etap popularyzacji jeansów to okres lat pięćdziesiątych, kiedy jeansy stały się modnym wyborem dla osób młodych m.in. dzięki filmom takim jak "Buntownik bez powodu" oraz "Dziki", a przede wszystkim dzięki aktorom noszącym w nich jeansy – Jamesowi Deanowi i Marlonowi Brando. Również aktorki, takie jak Marilyn Monroe, Brigitte Bardot czy Audrey Hepburn, miały swój udział w upowszechnianiu jeansów w ich damskiej wersji. Swoje trzy grosze dorzucił Elvis Presley. Późniejsze fale związane są z subkulturami młodzieżowymi, zwłaszcza tymi związanymi z muzyką – hippisami, rockersami, etc. W latach osiemdziesiątych nosili je już wszyscy, a spodnie jeansowe – męskie i damskie - stały się ikoną popkultury. Dziś to codzienność.

  2. W krajach demoludu można było dostrzec wiele paradoksów związanych z dżinsami. Dżinsy były uznawane za symbol zachodniej kultury, a jednocześnie były pożądane przez społeczeństwo, zwłaszcza przez młodzież, czego przykładem może być ZSRR w latach 50 i 60, kiedy to dżinsowe spodnie były przedmiotem przemytu. W Polsce w latach 60, 70 i 80 jeansy były towarem luksusowym, trudno dostępnym i drogim, choć zaczęły przecież jako spodnie klasy robotniczej, tak hołubionej w socjalizmie.

  3. Spodnie jeansowe wzbudzały wiele kontrowersji, jako że przez wielu uznawane były za niestosowne lub nieeleganckie. Bing Crosby miał w 1951 r. problemy w kanadyjskim hotelu z zakwaterowaniem przez to, że nosił jeansy. W latach pięćdziesiątych w USA spodnie jeansowe były zresztą zakazane w szkołach i kinach, jako że uznawano je za symbol rebelii. W Północnej Korei jako symbol imperializmu amerykańskiego jeansy są zakazane do dziś.

  4. Jedne z najstarszych zachowanych jeansów to te znalezione w kopalni na Pustyni Mojave. Pochodziły co najmniej z roku 1890. Inna zachowana para podobno została wyprodukowana w roku 1879.

  5. Jedne z najdroższych spodni jeansowych na świecie wyprodukowała marka Secret Circus. Kosztują milion trzysta tys. dolarów, a do ich stworzenia potrzeba było co najmniej 15 dużych diamentów.

  6. Kobiece jeansy pojawiły się dzięki Levi’s w 1934 roku. Wkrótce konkurencja w postaci Lee i Oshkosh wprowadziła własne jeansy dla kobiet.